منشور نفس

گردن بزن ای دوست دلم را، که تسلاست
من هر چه کشیدم همه از این دل شیداست

در شهر کسی با من میخواره عجین نیست
بیچارگی روح من از دور هویداست

مطرود ز یاد همه، آواره‌ی هر کوی
این وضع غم‌انگیز همان آخر دنیاست

با هر که نشستیم به پیمانه برون ریخت
این کشتی پوسیده غمش بیش ز این‌هاست

آه از گذر عمر که هر صبح به هر صبح
تنها هنرش زخم نوینی به دل ماست

شاعر:
مسعود نصرتی (نوین)

باید بگویم تا غمم پایان بگیرد
شاید که قدری زندگی آسان بگیرد

حتّی نهنگ از آبی بی‌حد فراری است
گاهی سراغ از خارج زندان بگیرد

بودن در این دنیا که تنهایی و تنها
زهر است و شادی از دل انسان بگیرد

تکرار غم بیهوده می‌سازد دوا را
امّا به آسانی به چشم باران بگیرد

این طبع خاموشم به لب‌های تو بند است
باید بیایی تا که شعری جان بگیرد