منشور نفس

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «هنگامی که خداوند متعال آدم ابوالبشر را آفرید و از روح خود در او دمید، آدم به جانب راست عرش نگریست، پنج هیکل و شبح نوری را در حال رکوع و سجود دیده و گفت: «پروردگارا آیا قبل از من کسی را از خاک و گل آفریده‏‌ای؟»
فرمود: «نه، ای آدم»
گفت:«پس این پنج هیکلی که به شکل و قیافه خودم می‏‌بینم کیستند؟»
فرمود: «اینان پنج نفر از فرزندان تو می‏‌باشند که اگر آنان نبودند تو را نمی‏‌آفریدم. اینها پنج تنی هستند که برای آنان پنج اسم از اسامی خودم را جدا ساخته (و آنان را به آن اسامی نامیدم) اگر آنان نبودند، بهشت و دوزخ، عرش و کرسی، آسمان و زمین و ملائکه و انس و جن را نمی‏‌آفریدم؛ من محمودم و این محمد است، من عالی هستم و این علی است، من فاطرم و این فاطمه است، من احسانم و این حسن است، و من محسنم و این حسین است، به عزت خود سوگند یاد کرده‌‏ام که هیچ کس به اندازه یک ذره بغض و کینه آنان را نزد من نیاورد مگر اینکه او را به دوزخ خود وارد سازم و از این کار باکی هم ندارم.
ای آدم، اینان برگزیدگان من از میان آفریدگانم می‏‌باشند، به وسیله آنان رهایی بخشیده و به آنان هلاکشان می‏‌کنم، اگر تو به من نیازی داری به اینان توسل بجوی.»
رسول خدا بعد از این سخنان فرمود: «ما کشتی نجاتیم، هر کس به آن چنگ زند نجات یافته و هر کس از آن دوری گزیند نابود شده است، هر کس نیازی به خداوند دارد به وسیله ما خانواده از خداوند درخواست کند.»