منشور نفس

گاه از سر دلتنگی‌ام این دل خرافی می‌شود
شانه برای دست من باری اضافی می‌شود^*

در آسمان می‌گردم و این گشتنم، مه روی من
با قبله‌ی رخسار تو شیرین طوافی می‌شود

پلکم شبی سنگین شد و بی‌ دغدغه خوابش گرفت
جرمی که آن دم کرده‌ام دارد تلافی می‌شود

گاهی حسادت می‌کنم بر خطّ بین اشک و چشم
این خط میان من وَ تو دارد شکافی می شود

بازآ که هر چه گفته‌ام حتی همان که دل سرود
چون مایه وصلت نشد شعر گزافی می‌شود

---

تو که رفتی جوانی هم بشد طِی
بهارم گم شده بعد از همان دِی

مرا ول کرده بودی در جنونم
که من همدم شوم با تکّه‌ای نِی!؟

مگر حرف بدی بود صرفه‌جویی؟!
چرا می‌خواهی از من سستی پِی؟

مرا با دسته چک کردی برابر
ندارد ارزشی بیشتر ز یک شی

تو که راضی به تشویش من هستی
قبول است جشن پرخرج، تو بگو کِی؟

ای پیر ز برنایی رخسار مکنم عیب
در عهد شباب طاقت تغییر فزون است

عمری چو گذر کرده و عادت شده خویت
در ترک معاصی تن رنجور زبون است

پندم بده، اکسیر تجارب به کفم ریز
این سمع و بصر تشنه‌ی پرمایه فنون است

آی و مددی کن که جهان می‌شود آباد
نیروی من و تجربه‌ات کُن فَیکون است

آن گونه ندوز چشم که من مأمورم
من به تفتیش عقاید همه جا مشهورم

راستش را تو بگو دل به چه کس باخته‌ای
این نه زردی مرض بود که ز حیلت دورم

داغ عشقی که تو از دیدن آن نالانی
من ز دوران جوانی به تبش رنجورم

گر تو در اول راه از سخنش واماندی
من به عمری ز لب سرخ فسون مسحورم

آن همه زلف سیاه در دل خود تاباندی
من به بوی ختن زلف سیاه مخمورم

ای فرود آمده از قامت رعنای به قبر
من به قد قامت خویش در بر او مسرورم

از نشان دل و دلبر سخنی هیچ مپرس
شرح دلدار چو بگویم که به لب ممهورم

زندگی دیدن و شیدا شدن است
در میان گذر سلسله ثانیه‌ها
که امان بر کس و نا کس ندهند
پی خود گشتن و پیدا شدن است
فرصت بودن ما
که چو سرمایه ماست
چه فنا گشته و یا
چه به یغما ببرند
همه‌اش خسران است
پس چرا نیکی را
نکنیم پخش بر این عرصه سبز دنیا
که نشیند بر بار
که ثمرها دارد
شاید آن یار بیاید که دلم غم دارد
تا به دل گویم باز
که من آن شمس جهان
معنی مطلق عصمت به زمان را
نشانت دادم
چه کسان آمده و نیست شدند
چه بسا صحنه‌گر قصه ابلیس شدند
که از آنها اثری نیست به جا
من نخواهم این را
ای امیر دلها
بر دلم راه گشا
و به چشمان ترم نور افزا
و به عقل، فهمش را
که مرا خوشبختی
از خدمت به شاه زمان نیست جدا
تا بدان روز حساب
چون بد و خوب عمل را
نمایان سازند
به ازای کِبر این سودا
نکنندم رسوا
و نگردم خجل از پاره تن
و ثمینه گوهر ختم نبوت
زهرا
سلام الله علیها و ابیها

فصل سرمستی ابر است غنیمت شمرید
نغمه‌ی خیس بهار است غنیمت شمرید

بلبلان رقص‌کنان شعر خدا می‌خوانند
همه جا شور و سرور است غنیمت شمرید

بوی هستی ز زمین خیزد و از زینت باغ
گلبن آکنده ز عطر است غنیمت شمرید

شده آن پیک وزان تا برساند پیغام
قاصدی بهر نگار است غنیمت شمرید

فصل تبدیل به اعلا ز سرای نیستی است
موسم فکرت و نور است غنیمت شمرید

برو سجّاده عزلت تو به دوری افکن
او به آغوش و کنار است غنیمت شمرید

من که مبهوت ز بخشندگی او گشتم
عفو و رحمت بسیار است غنیمت شمرید

یک سخن مانده ز دل تا که غزل ختم شود
وقت بوسیدن یار است غنیمت شمرید

آن هیمنه‌ی دیو‌صفتان نیست شد و رفت
وان صورتک چهره‌یشان نیست شد و رفت

روزی برسد که خبر از ظلم نباشد
گوییم که بیامد وَ بتان نیست شد و رفت

دیروز خبر از دعوت مهمان بشنیدم
زانوی غم از فکر خریدش به برم شد

ناچار به کیف زن خویش قصد بکردم
زان مبلغ خرده به دو صد جان به درم شد

با سختی خاصی که به تشریح نگنجد
من میوه خریدم ولیکن دردسرم شد

بگذار نگویم که ز مهمان چه شنیدم
آنچه که نبود لایق خویش و پدرم شد

معشوقه دگر من نپذیرد به غلامی
دیدی که به یکباره چطور خاک به سرم شد

در طینت خود میل وزان می‌بینم
یک گرگ فروخفته به جان می‌بینم

لیک از کرم و حکمت آن صورتگر
من گوهر عشق وجه ضمان می‌بینم

روز میلاد گوهردانه احمد(ص)، زهراست
هم مادر و هم دخت پدر، ام ابیهاست

او مادر نیکان جوانان بهشت است
او مایه تسکین دل و محرم مولاست

در مادری و همسری هم اوست که الگوست
آنگونه که در چرخه اعصار هویداست

از دامن مادر ره افلاک بجویید
فرزند شهیدش مَثلی بر همه دنیاست

زن مظهر الطاف و هنرمندی دادار
چون آب زلالی است که به پاکیش تمناست

گر گوهر خویشتن همه جا عرضه ندارد
چون گل به گلستان غزل‌های مصفاست

زن از گِل عشق و نه ز خاک خلق بگشته است
که واسط خلق بشر این شاخه طوباست