منشور نفس

عزیزِ جان بیا و دلبری کن
برایم بی‌عصا پیغمبری کن

تو که شعر مرا آتش کشیدی
بیا و گویشم را هم دری کن

ببین عشق مرا این‌گونه خالص
بچش یک بوسه، بعدش داوری کن

شنیدی عاشق از رونق بیافتد؟!
تو در بندش بگیر و زرگری کن

سکوت خانه محتاج نگاه است
به یک آری بیا و سروری کن

مسعود نصرتی (نوین)

ای کاش به آمال کهن جامه بپوشم
در راهِ به در کردنِ عشاق تو کوشم

رخصت بدهی در همه بازار بگویم
من نیز به رخسار تو آیینه‌فروشم

مسعود نصرتی (نوین)

من تو هستم از زمانی که دلم در چنگ توست
می‌شود لطفی کنی گاهی به خود هم سر زنی

مسعود نصرتی (نوین)

خیره در چشم غزلناک تو گشتن بهتر
چون کلامی نتوان گفت که کامل باشد

مسعود نصرتی (نوین)

همین که عاشقم کافی‌ست دگر وصلش نمی‌خواهم
که تب کردن‌ برای او، به از گرمای آغوشش

مسعود نصرتی (نوین)

بگذار که زلفت به همین شیوه بماند
گویند پریشان شدنش حکمت عشق است

مسعود نصرتی (نوین)

می‌توانم قطره‌ای باشم ز اشک دیده‌ات
تکه برگی بر سر شاخی ز غم خشکیده‌ات

می‌توانم در هجوم سایه‌های سرد یأس
قلعه‌ای باشم برای قلب خنجر خورده‌ات

می‌توانم هیزمی باشم برای شعله‌ای
مرهمی بر دست از دست فریب رنجیده‌ات

می‌توانی چون نسیمی بید مجنون را به رقص
وابداری بهر درمان دل افسرده‌ات

می‌توانی خاطری باشی که در وقت دعا
یادم آید گرمی آغوش عطر آکنده‌ات

می‌شود در گیر و دار هجمه‌های زندگی
خانه‌ای از نو بسازیم بر غم پوسیده‌ات

می‌شود کل جهان را بین خود قسمت کنیم
مهر تو از آن من، باقی فدای دیده‌ات